Міжнародная абарона (Палітычны прытулак)

Дзяржавы-падпісанты Жэнеўскай канвенцыі і сябры Еўрапейскага саюза (ЕС) абавязаны прадастаўляць міжнародную абарону (палітычны прытулак) тым асобам, якія не атрымліваюць абароны ў краіне свайго грамадзянства або пастаяннага пражывання.

Заканадаўства

Атрыманне статусу бежанца ў кожнай краіне рэгулюецца нацыянальным заканадаўствам, якое адпавядае міжнародным стандартам і абавязкам, узятым на сябе краінай. Асноўныя міжнародныя і еўрапейскія прававыя акты ўключаюць:

• Канвенцыя аб статусе бежанцаў 1951 года і Пратакол да яе 1967 года .
• Дырэктыва 2011/95/EU (Qualification Directive)
• Дырэктыва 2013/32/EU (Asylum Procedures Directive)
• Дырэктыва 2013/33/EU (Reception Conditions Directive)
• Рэгламент (ЕС) № 604/2013 (Dublin III Regulation)
• "Закон аб міжнароднай абароне" (назва можа адрознівацца ў кожнай краіне або рэгулявацца законам аб іншаземцах).

Гэтыя прававыя акты забяспечваюць выкананне правоў чалавека і абарону асоб, якія шукаюць прытулак, у адпаведнасці з міжнароднымі стандартамі.

Падача прашэння аб міжнароднай абароне

Аб міжнароднай абароне можа прасіць іншаземец або асоба без грамадзянства, якая лічыць, што ў сваёй роднай краіне яна сістэматычна пераследуецца праз сваіх палітычных перакананняў або праз сваёй рэлігійнай, расавай, нацыянальнай або этнічнай прыналежнасці.

Аб міжнароднай абароне можа прасіць таксама асоба, якая лічыць, што пры вяртанні ў родную краіну яе жыццё або свабода былі б пад пагрозай, альбо яна магла б быць падвергнутая катаванням, бесчалавечнаму абыходжанню або пакаранню.

Статус бежанца

Статус можа быць прызнаны асобе, якая абгрунтавана і верагодна пакажа, што ў роднай краіне яна знаходзіцца пад пагрозай праз прыналежнасці да пэўнай расы, нацыянальнасці або этнічнай групы, палітычных або рэлігійных перакананняў.

Субсідыярная абарона

Субсідыярная абарона можа быць прадастаўлена асобе, якая не адпавядае ўмовам для атрымання статусу бежанца, але абгрунтавана і верагодна пакажа, што пры вяртанні ў родную краіну ёй будзе нанесена сур'ёзная шкода (смяротнае пакаранне, катаванні, бесчалавечнае або прыніжальнае абыходжанне).

Таксама прызнаецца субсідыярная абарона праз сур'ёзнай і індывідуальнай пагрозы жыццю або свабодзе заяўніка праз самавольнага гвалту ў сітуацыях міжнароднага або ўнутранага ўзброенага канфлікту ў краіне паходжання.

Плюсы і абмежаванні міжнароднай абароны

Плюсы:

• Статус уцекача азначае, што краіна бярэ на сябе адказнасць за жыццё і бяспеку іншаземца, надае яму амаль тыя ж правы, што і грамадзянам сваёй краіны.
• Краіна пры патрэбе выдае пашпарт уцекача, не патрабуе дакументаў, апастыляў, даведак з краіны паходжання, адмовы ад грамадзянства.
• Статус бежанца значна зніжае (хоць і не выключае цалкам) рызыку быць арыштаваным па запыце Інтэрпола і быць экстрадыраваным у краіну паходжання.

Абмежаванні:

• Бежанцы абавязаны падпарадкоўвацца законам краіны і інтэгравацца ў грамадства.
• Бежанцам забаронена вяртацца ў краіну паходжання і звяртацца ў дыпламатычныя прадстаўніцтвы. Гэта можа быць падставай для ануляцыі статусу і права пражывання ў краіне.

Дакументы для аргументацыі

Па гэтай спасылцы вы знойдзеце спіс дакументаў ад міжнародных арганізацый, а таксама ад беларускіх праваабаронцаў, якія могуць дапамагчы пры аргументацыі для атрымання міжнароднай абароны.