Дублінская праверка

Дублінская праверка праводзіцца, калі чалавек падае заяву на прадастаўленне міжнароднай абароны ў адной з краін Еўрапейскага Саюза (ЕС). Мэта гэтай праверкі — вызначыць, якая краіна ЕС нясе адказнасць за разгляд дадзенай заявы. Гэта дапамагае прадухіліць падвойныя або шматразовыя заяўкі ў розных краінах ЕС і забяспечвае ўзаемную каардынацыю паміж краінамі-ўдзельніцамі.

Праверка грунтуецца на аналізе заявы, пасведчання асобы, праверкі адбіткаў пальцаў праз сістэму Eurodac, а таксама інфармацыі ад іншых дзяржаў. Праверка можа быць запушчана, калі падчас разгляду заявы выяўляецца, што заяўнік ужо быў зарэгістраваны ў іншай краіне ЕС або ёсць іншыя даныя, якія ўказваюць на тое, што іншая краіна можа быць адказнай за разгляд заявы.

Крытэрыі для вызначэння адказнасці

Крытэрыі для вызначэння адказнасці ў межах Дублінскага рэгламенту (Дублін III) уключаюць:

• Сямейныя сувязі: Калі ў заяўніка ёсць члены сям'і, якія ўжо атрымалі міжнародную абарону або маюць разгляданыя заяўкі ў іншай краіне ЕС, адказнасць можа быць перададзена гэтай краіне.
• Выдача візы або віду на жыхарства: Калі заяўнік мае дзейную візу або від на жыхарства, выдадзены адной з краін ЕС, гэтая краіна можа быць адказнай за разгляд заявы.
• Першая краіна ўезду: Калі заяўнік незаконна перасёк мяжу ЕС праз пэўную краіну, гэтая краіна часта нясе адказнасць за разгляд заявы.
• Транзітныя краіны: Калі заяўнік перамяшчаўся праз некалькі краін ЕС, адказнасць можа быць вызначана ў залежнасці ад таго, дзе заяўнік спыняўся і наколькі доўга.
• Непаўналетнія і ўразлівыя асобы: Калі заяўнік з'яўляецца непаўналетнім без суправаджэння або трапляе ў катэгорыю ўразлівых асоб, правілы вызначэння адказнасці могуць быць адаптаваны для забеспячэння яго/яе бяспекі і дабрабыту.

Працэс перадачы заяўніка

Пасля збору інфармацыі і правядзення аналізу адказная краіна вызначаецца і абвяшчаецца заяўніку. Калі вызначаецца, што іншая краіна ЕС нясе адказнасць, пачынаецца працэс перадачы заяўніка ў гэтую краіну. Асноўныя крокі:

1. Інфармаванне заяўніка: Заяўніка інфармуюць аб прынятым рашэнні і аб планаванай перадачы ў адказную краіну. Ён таксама мае права на апеляцыю або перагляд рашэння ў пэўны тэрмін.
2. Запыт на перадачу: Краіна, дзе была пададзена заява, афіцыйна накіроўвае запыт на перадачу заяўніка ў адказную краіну. Гэта ўключае адпраўку ўсіх неабходных дакументаў і інфармацыі.
3. Адказ адказнай краіны: Адказная краіна павінна адказаць на запыт на перадачу на працягу пэўнага тэрміну (звычайна 2 месяцы). Калі адказная краіна пагаджаецца, перадача можа быць арганізавана. Калі адказная краіна адхіляе запыт, краіна, дзе была пададзена заява, можа паспрабаваць аспрэчыць гэтае рашэнне або прыняць на сябе адказнасць за разгляд заявы.
4. Падрыхтоўка да перадачы: Калі адказная краіна пагадзілася прыняць заяўніка, пачынаецца падрыхтоўка да перадачы. Гэта можа ўключаць арганізацыю транспарту і суправаджэння заяўніка, калі гэта неабходна. Заўсёды ўлічваюцца інтарэсы і бяспека заяўніка, асабліва калі гэта непаўналетні або ўразлівая асоба.
5. Перадача заяўніка: Заяўнік перадаецца ў адказную краіну. Гэта павінна адбыцца на працягу шасці месяцаў пасля прыняцця адказнай краінай запыту на перадачу. Калі перадача не ажыццяўляецца на працягу гэтага тэрміну, адказнасць можа вярнуцца да першапачатковай краіны.

Пасля таго, як заяўнік прыбывае ў адказную краіну, гэтая краіна становіцца адказнай за разгляд яго заявы аб міжнароднай абароне. Працэдура разгляду заявы працягваецца ў адпаведнасці з нацыянальным заканадаўствам і нормамі ЕС.

Заканадаўчая база

Асноўным дакументам, які рэгулюе Дублінскую працэдуру, з'яўляецца Рэгламент (ЕС) № 604/2013 Еўрапейскага Парламента і Савета ад 26 чэрвеня 2013 года, таксама вядомы як Дублін III.

Заканадаўчы тэкст ратыфікаваны 31 краінай: Аўстрыя, Бельгія, Балгарыя, Харватыя, Кіпр, Чэхія, Данія, Эстонія, Фінляндыя, Францыя, Германія, Грэцыя, Венгрыя, Ісландыя, Ірландыя, Італія, Латвія, Ліхтэнштэйн, Літва, Люксембург, Мальта, Нідэрланды, Нарвегія, Польшча, Партугалія, Румынія, Славакія, Славенія, Іспанія, Швецыя, Швейцарыя.